Ovo je prva poetska crtica koju sam napisao na italijanskom jeziku. Nastala je 3. juna 2014. godine u trenutku kada sam se ozbiljno i podrobno bavio pitanjem Milenine inspirisanosti arlekinima i komedijom del arte. Arlekini su predstavljeni u nekoliko njenih dela. Date su neke stručne analize na tu temu, ali vrlo kratke i prilično šture i obskurne, u okviru šire analize njenog dela. Još uvek ne postoji nijedna ozbiljna studija o tome. Ja ću tek kroz svoje stvaralaštvo dati svoje poglede na ovu temu. Pokušaću da odem i dalje da pronađem ono što nije očigledno prisutno na njenim delima, ono što se krije iza sveprisutnog meseca. Arlekini su tu. Sami i melanholični, Zagonetni. Raskalašni. Ljudski. Ali gde je Pjero? Gde se krije? U šta je pretvoren i iz čega se pretvara? Da li su arlekini i Pjero dve maske jednog meseca koji se menja i preoblači, prolazi, prelazi, nestaje i vraća se? Ova pesma je jedan od fragmenata koji su deo odgovora.
Prvo navodim originlnu verziju na italijanskom, a za njom sledi i moj prevod na srpski.

Metamorfoza može da počne. Hajde da zamenimo maske i da ponovo budemo ono što nismo kada zaista jesmo. Kada opet budemo sagoreli mesec, bićemo svi isti u zgusnutoj tami neometanog stvaranja. Bićemo svi prašnjavi od pepela. Nemi i sami. Pesma može da poleti. Tišina je spremna da ućutka reči. Metamorfoza može da počne. Bićemo i ono što nismo jer znamo da nismo ono što jesmo. Metamorfoza je počela. U skrivenom vrtu čuje se tišina nečijeg odlaska.

Bečki performansi (jun 2014)

Sul viso imbiancato con il trucco invisibile
una lacrima è scesa finalmente.
La chitarra è lasciata sulla terra del giardino segreto dove lui non tornerà mai.
La tristezza immensa delle canzoni che cantava è abbandonata volentieri.
Da oggi preferisce il silenzio di una allegria illogica.
Un ampio vestito è sparito nel suo vuoto bianco
e i bottoni hanno perso la sua malinconia nera
tra gli alberi che si svestono in un tramonto autunnale.
Un uomo nudo esce dal giardino in una fretta leggera,
gridando le parole poco conosciute in questo mondo:
SONO LIBERO!
Lui se n’è già andato,
ma l’eco rimane nel giardino
riempiendolo con una eternità cambiata.

Bečki performansi (jun 2014)

La metamorfosi di Pierrot è finita.
Hanno bruciato la sua maschera.
Il profumo del trucco vola nell’aria e diventa cenere.
La luna gelida sta per apparire sopra i pensieri confusi degli arlecchini ubriachi
che devono creare una nuova solitudine
sul palcoscenico mondiale in una rottura ininterrotta.
La dichotomia che lei ci ha lasciato
ha perso un suo lato
e noi che siamo rimasti soli,
gli arlecchini poveri e delusi,
non scopriremo mai
come completarla di nuovo.

Bečki performansi (jun 2014)

La metamorfosi della luna è cominciata.
Sarà un viaggio durissimo
e non finirà mai.
Lei aspetta,
nascosta dentro l’interno lunare.
Forse sa dov’è scomparso Pierrot.
Il silenzio del segreto governa la sua voce.
Vietato cantare.
Vietato sognare.
Vietato ridere.
La porta è ancora chiusa
per tutti quelli che aspettano di morire
per la seconda volta.
Solo lei ha la chiave,
ma le sue mani sono imprigionate
nella malinconia azzura.

Prevod:

Niz lice izbeljeno nevidjlivom šminkom
jedna je suza konačno pala.
Gitara je ostavljena u tajnom vrtu gde se on nikada neće vratiti.
Beskrajna tuga pesama koje je pevao napuštena je sa zadovoljstvom.
Od danas mu više prija tišina bezrazložne sreće.
Široko odelo nestalo je u svojoj beloj praznini.
a dugmad je izgubila svoju crnu melanholiju
među drvećem koje se razgolićuje u jesenji sumrak.
Čovek go bez odeće izlazi iz vrta u laganoj žurbi,
izgovarajuću kroz krik reči malo poznate u ovom svetu:
SLOBODAN SAM!
On je već zamakao,
ali u vrtu ostaje eho
ispunjavajući ga izmenjenom večnošću.

iz performansa na Stapari International Arts Summer Fest-u

Metamorfoza Pjeroa je završena.
Spalili su mu masku.
Miris šminke leti vazduhom i postaje pepeo.
Ledeni mesec samo što se nije nadvio nad raštrkane misli pijanih arlekina,
koji su primorani da stvore jednu novu samoću
na pozornici sveta u neprekidnom propadanju.
Dihotomija koju nam je ona ostavila
izgubila je jednu svoju stranu,
i mi koji smo ostali sami,
jadni i obmanuti arlekini,
nikada nećemo otkriti
kako da je dopunimo ponovo.
Metamorfoza meseca je počela.
Biće to zaista teško putovanje
i bez konačnog kraja.
Ona čeka
skrivena u unutrašnjosti meseca.
Možda zna gde je nestao Pjero.
Tišina tajne vlada njenim glasom.
Zabranjeno je pevati.
Zabranjeno je sanjati.
Zabranjeno je smejati se.
Vrata su još uvek zatvorena
za sve one koji čekaju da umru
po drugi put.
Samo ona ima ključ,
ali su joj ruke zarobljene
u plavoj melanholiji.